Плача дзяўчына NEMIGA

Юнага малайца ты не зберажэш, уцячэ не забраць назад, уцячэ ён на зусім!
Плачэ дзяўчына, галава не на яго плячы усіх хвароб не баялася, захварэла ім!
Слёзы ручаем на кашулю роднай маці маці, што не так — з кім разам я буду спаті!
Як зараз адна, каго зараз буду гладзіць дзе я не праву, мацi, як мне існаваці!
Пасмурно на душе — громом бьёт в груди ой, как мне себя простить, как ты смог уйти, милый мой!
Как без губ твоих: вечер на двоих дождь стучит — плачу без конца, грусть без выходных, ой!
Мыслями в облаках, на земле ногами тобою так пьяна — что же будет с нами!
Маменька родная, как мне теперь быть то в наш, с моим милым, дом дверь теперь закрыта!
Я жыў для сябе, я жыў для сябе жыццё ішло, як і ішло, як ліст па рацэ!
Я навошта сустрэў цябе усе мэты свае я аддаў тады!
Я патануў у тваім цяпле я ведаў: ад яе, дакладна, чакай бяды!
Я навошта сустрэў цябе навошта ў студнях маіх ты атруціла ваду!
Я патануў у тваім цяпле ціхамірнасць жыцця я ўжо не вярну.